Loslaten...

Vandaag gaat het even niet over haken maar over opvoeden.

Ik wilde altijd heel graag moeder worden en ik ben een van de gelukkigen waarbij dat zelfs 3 keer gelukt is! En dan ook nog van beide "soorten" namelijk een jongetje, meisje, jongetje. Ik prijs me enorm gelukkig met dit mooie, bijzondere gegeven. 

Inmiddels zijn de grootste tropenjaren voorbij. Tenminste als je over tropenjaren spreekt bij 

het luiers verschonen, voeding geven en aankleden

Laat ik het anders zeggen: we zitten nu in ANDERE tropenjaren.

De jongste gaat sinds maart naar school en dat is... STIL IN HUIS! 

Gelukkig vinden ze alle drie school wel prima, dat scheelt al een boel. 

Maar waar de vroegere dilemma's gingen over: 

Beginnen we nu met banaan of met worteltjes? 

Wanneer geven we geen speen meer? 

En hoe gaan we de zindelijkheid starten? 

Hebben we nu hele andere dilemma's die horen bij LOSLATEN!

Waarom is er geen boekje "Loslaten, hoe doe je dat"? Hoe weet je wanneer je kind iets alleen kan en niet alleen omdat hij het wil. Als ik zo om me heen luister naar andere moeders gaat het loslaten voornamelijk "op gevoel". En dus heb ik deze week naar m'n (toch nog wel licht tegensputterend) gevoel geluisterd en fietst mijn oudste kind van 8 jaar alleen naar school (aan de andere kant van het dorp). En het gaat hartstikke goed! 

Toch blijft dat knagende stemmetje in mijn hoofd: 

"Doe ik er wel goed aan.....

Ben ik niet te snel....

Hij is verstandig en loopt niet in zeven sloten tegelijk, het gaat vast goed...."

Houdt dat stemmetje ooit nog eens op? Of hoort dat gewoon bij het moeder zijn?

Eerlijk gezegd, denk ik het laatste...

Ik ga nu weer aan de slag want de scholen zijn begonnen dus ze moeten op tijd naar bed en dat betekent de oudste om 19.30uur. 

Of is dat te vroeg???!!!

AAAAHHHHHH....!!!!!